Dünya, her bakımdan bir sınav yeridir. Âlemlerin Rabi olan Allah, korkuya dayalı olarak mutlaka insanları sınar. Sınama vesilesi; kalbe düşen korkudur, şeytanın korkutma vesvesesidir. Şeytan şöyle vesveseler verir: “Tarikattan uzak dur. Toplantılara katılma. Zaman kötü. Başına bir iş gelir. İşinden, aşından olursun. Kimseyle irtibat kurma… Saklan ve kendi kabuğuna çekil… Telefonla da iletişim kurma… Seni dinlerler, başına kötü işler gelir… Seni takip ederler, arkadaşlarınla bir arada bulunma gibi…” Böylesi korkulara kapılanların sergiledikleri tutumlar ve davranışlar genellikle şöyledir: Yolda görev yapan kişiden uzaklaşırlar. Onunla iletişimi keserler. Yol arkadaşlarıyla yan yana gelmekten, aynı ortamda bulunmaktan özenle kaçınırlar. Aileleri ile oturup, aileleri ile kalkarlar… Kalplerine, korku düşer… Yoldan ve yol arkadaşlarından köşe bucak kaçarlar. El aldıkları kişiyle bağlarını koparırlar. Allah, böylesi kimselerin korkularını artırdıkça artırır… Onlar, birlik ve beraberliği bozdukları, arkadaşlarından ayrıldıkları için Allah tarafından yoldan çıkarılırlar. Bu durumdan, kendilerinin haberi olmaz… Şayet, tarikat yoluna el veren kişi, velayet ferasetine sahip biriyse bunların durumunu apaçık görür… Kendilerine, hiçbir şey demez… Otuz yıl geçse de neden böyle yapıyorsunuz?, diye sormaz…Onları; itici, sevimsiz, nurları alınmış bir halde algılar… Böylesi kimselere, yoldan atıldıkları tebliğ edilmez… Kendilerine hiçbir şey söylenmez… Onlar şöyle düşünürler: “ Ne güzel, yoldan atılmadık… Hamdolsun, tarikat derslerimizi çekiyoruz, ibadetlerimizi yapıyoruz…” Böylesi kişilerden, yolun manevi büyükleri ellerini çekerler… Onlar, bir zan üzerinedirler… Dünyada ve ahirette; kabuğuna çekilen böylesi kişilerin sonu hep pişmanlıktır… Çünkü onlar, adap ve edebi terk etmişlerdir, korku girdabına kapılıp şeytanı kendilerine veli edinmişlerdir… Korkunun elli tonu vardır… Âlemlerin Rabbi olan Allah, her insanı değişik korkularla kesinlikle sınar… Öyleyse ne yapmak gerekir? Tabii ki korkunun bir sınav olduğunu bilip sabırla yola devam etmek…

Bazı insanlar vardır, herhangi bir tarikata intisap ederler… O tarikatın adap ve usulünce zikirlerini yapmaya koyulurlar… Zaman gelir, hayat şartlarına, hastalıklara, acı sınavlara bağlı olarak virtlerini aksatmaya başlarlar. Günlük virtlerini bir gün yapıp üç gün yapmazlar… Bir zaman sonra da virtlerini tamamen terk ederler… Neden böyle olur? Keşif, keramet, rüya, hal, manevi yardım gibi faziletler umarlar… Bunlar olmayınca da gönül darlığına düşer, küser, yolu terk ederler… Ya da büyük felaketler içinde kalmışlardır ve kendilerine herhangi bir manevi yardım erişmemiştir… Hani evliyalar nerededir? Neden sürüm sürüm sürünürlerken kendilerine manevi bir yardım olmamıştır? Buna isyan ederler ve yolu terk ederler… Bu zümreler, Âlemlerin Rabbi olan Allah tarafından yoldan çıkarılır… 

“Ant olsun ki sizi biraz korku ve açlıkla, bir de mallar, canlar ve ürünlerden eksilterek deneriz. Sabredenleri müjdele.” (Son Ahit, Kur’an- Kerim, Bakara suresi, 155. Ayet)

Neden ihvanlar tarikat yollarından atılıyorlar? Zina ettikleri, içki içtikleri, büyük günahlara girdikleri için mi? Tabii ki de hayır… Âlemlerin Rabi olan Allah’ın affetmeyeceği hiçbir günah yoktur… Allah’a şirk koşmak hariç…

“De ki (Allah şöyle buyuruyor): "Ey kendi aleyhlerine olarak günahta haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin. Allah (dilerse) bütün günahları bağışlar; doğrusu O çok bağışlayıcı, çok merhametlidir." ( Son Ahit, Kur’an- Kerim, Zümer suresi, 53. Ayet)

Bu tarikatta yoldan atılma nedenleri şunlardır:

• Tarikat tespihini bir gün yapıp beş gün yapmamak ve bunu alışkanlık haline getirmek…

• Başka bir tarikata intisap edip el almak…

• Devlete, vatana, bayrağa karşı hainlik yapmak; bu mübarek vatana ihanet etmek…

• Kendi cemaatinin dışında, farklı bir cemaate devam etmek, onlarla oturup kalkmak…

• Arkadaşlarıyla irtibatını kesip kendi başına buyruk hareket etmek…

• Danışmanın istişaresine uymamak ve sözünü dinlememek… 

• Hangi gerekçeyle olursa olsun, el aldığı danışmanını eleştirmek, ona karşı ikiyüzlü tutum ve davranışlar sergilemek, sözünü dinlememek, kendisine itaat etmemek, onur, izzet ve şerefiyle oynayacak işler yapmak; kendisini, manevi derinliği olmayan sıradan biri gibi algılayıp ona akıl vermeye kalkışmak…

Bu tarikatın “ikiyüzlüleri” Allah tarafından, önünde sonunda danışmanları ile sınanırlar… Karşı karşıya getirilirler… Bunu Allah yapar… Bu, kesindir ve kaçınılmaz bir sondur… Sınamaya bağlı olarak da danışmanları kendilerini yoldan atar… Yoldan atılanların tümü “mühür” yer… Velayeti olanlar bunu apaçık görürler… Böylelerinin yüzleri kararır, nurları ve sevimlilikleri alınır, itici, ürpertici, korkunç bir uğursuzluk kendilerini kuşatır… Bunu, velayeti olmayan sıradan kişiler bile algılayıp hissedebilir… Yoldan atılanlarla dostluğu sürdürenler de kendileriyle aynı kaderi paylaşırlar…

Yoldan atılanlara; silsiledeki enbiyalar, evliyalar, ricalül gayp adamları kesinlikle düşman olurlar… Böylesi kimselerin manevi dünyadaki unvanları: Yol münafığıdır... Kendilerinin bu dünyadaki nasipleri; bunalım, korku, iç huzursuzluğudur; çeşitli ruh hastalıkları ile boğuşup bu dünyadan göçüp gitmektir… Öteki dünyadaki halleriniyse “yaşayarak” deneyimlerler… Yoldan atılmış ve manevi hayatın nefretine uğramış yol münafıklarının çocukları, aileleri de bu uğursuzluktan pay sahibi olurlar… Burada şöyle bir soru hatıra gelebilir: “ Başka bir tarikata girseler, bu musibetten kurtulabilirler mi? Şeklen başka bir tarikata girebilirler; ancak manevi olarak hiçbir tarikata girmiş olamazlar… Neden? Çünkü bu yol, Namlı Alacadoğan Seyyid Abdulkadir Geylani Hazretlerinin yoludur… Bundan dolayıdır ki bu yoldan ayrılanlar, “hakikatte” Allah’tan ayrılır… Bu, kesindir… Hangi veliden el alıp, hangi tarikata intisap ederlerse etsinler, kesinlikle manevi kayıtları olmayacak, bir yol münafığı olarak da bu dünyadan göçüp gideceklerdir… Allah en iyisini bilir…

Ferhat Saul Aaron

Hizirlayolculuk.com