Deneme / Hikaye / Masal

Bir gün gelir anılarda kalır her yaşanan gün... Baharlar yazlara koşar, yazlar sonbahara, kara kışa... Yeşermez yaprakların, açmaz çiçekler... Dallarına konan kelebekler pırpırsızdır, şarkı söyleyen içli bülbül suskun ve anlamsız..

Oralarda Yaratıcının sonsuz aşkına uçan kuğular vardı. Yaratıcının aşkı sarıp sarmalamıştı kalplerini. Göllerde, denizlerde, okyanuslarda yaşar, gizli gizli Yaratıcının adını anarlardı. Gözlerini kapar, O'nu düşünür, O'nu anar, O'nu severlerdi. Üzerlerine sağnak sağnak yağan aşk yağmurlarında ıslanırlardı.

Bir erguvan yıldız yağmuru altında, ümitten seslerin izinde kalan bir güzel gün bestesini işitmek özlemiyle gözlerini kapayıp andığında Allah’ı, başlar çile sağanağı… Hiç solmayan bir aşkın gülünden devşirmek, yanıp yakılmak kalpte sızı tanımsız bir seviye, hançerelerde düğümlenen kelimelerin isyan dolu gecelerinde ıraksı bir yazgıya bakakalmak hayıflanarak aşk yağmurları ile… Hiç dilemediğin bir sonu, ulaşamamayı, ayrılıkları yüklenerek iki büklüm olup bütün açılmayan kapılarda yıllar yılı umutsuzca beklemek…

Bir damla su olarak gelirmiş insan hayata… Hayat, su, damla, insan ve sevmek… İnsan denen meçhul su-toprak değilse nedir öyleyse? Ya aşk? Sanırım Allah’a taşıyan bir Burak… Böyle olduğu için de aşk, sonsuzluğa yükselmekte… Cisim ruhun giydiği bir elbise… Elbiseden soyunduğun an, sonsuza kadar hep insansın… İnsan elbiseyi sevmekten geçerse, sevdiğinde, yüreğini sonsuza kadar yakanı bulur o an…

Bir şairin yazın dünyasındaki başarısı neyle ölçülür? Tabii ki neyi anlattığından çok nasıl anlattığıyla… Sanatsal anlatı, hiç kuşku yok ki dil olanaklarından en üst düzeyde sanatlı bir biçimde yararlanmayı gerekli kılmaktadır. Çünkü sanatçının malzemesi dildir, amacı sanat yapmaktır. Dil servetinin geniş olanaklarından yararlanıp özgün bir biçem eldesi yetkin sanatçıların harcıdır.

Hay dedim, huy dedim. “Bu ne pişmez şey?” dedim. Bir iken iki olduk, üç iken dört olduk. Anan soylu, baban boylu derken kırk olduk. Kırkımız kırk ateş yaktık! Kırk gündür kaynatırım kaynamaz. Baktım ki olacak gibi, sofraya konacak gibi değil, “Eğil dağlar eğil!” dedik. Onumuz “Hu!” çekti. Onumuz su çekti. Onumuz un, onumuz odun çekti.

Evvel zaman içinde bir kral varmış. Avlanmayı çok severmiş. Bir gün ormanda avlanırken bir geyiğe rastlamış. Atını geyiğe doğru sürmüş. Kral geyiğe yaklaştıkça at huysuzlanıp şaha kalkmaya başlamış. Kral, çaresiz bir şekilde atından inmiş. Ormanın derinliğine doğru kaçan geyiğin izini sürmeye başlamış. At, ayağına mıh çakılmış gibi kıpırdamadan olduğu yerde duruyormuş.

Kızıl gezegen yıldızının aydınlığında uyur çocuklar. Açılmış gül yapraklarının yayılır kokusu tan yellerinde. Bir ışık parıldar, mevsimler geçer mavi gökyüzünde. Gecenin sinesinde bir nehir gibi akar bıçkın alınyazıları. Gök kubbenin çağıldayan boşluğu… Geçip gider baharlar, yazlar, güzler, kışlar...

Dünya küresinde bir zaman yolcusuyuz. Yaşam boyunca, bizi mutlu eden, derinden sarsan pek çok olayla karşılaşırız. Bu, bir bakıma insan olarak yaratılmanın bir gereği… Dünü ve yarını düşünürüz. Ya anılar? Başka bir söyleyişle mazide kalan günler? Onları düşünmeden edemeyiz.